nerden başlasam? haziran 2009-şubat 2010 arasını yok sayma niyetindeyim. buna rağmen bu salak dönemle ilgili bir kaç şey yazmak istiyorum...
arkadaşlarıma hastayım.
'ezdikai', arapça telafuzunu sevdiğim kelime... 'yanımdakiler' anlamına geliyor ve bu günlerde daha bir anlam kazandı.
ilkokul yıllarımda, sönmez adında bir kız vardı. aynı zamanda bizim mahallede otururlardı. aynı sınıftaydık ama ondan çok korkardım. zira bana çektirmediği eziyet kalmamıştı. çok da tembeldi. bunu şimdi şimdi farkediyorum. o zamanlar benim için, peşimi bırakmayan kötü bir melekti. melekti diyorum çünkü onunla arkadaş olmak da istiyordum. sınıfın tembeli olup da bu kadar popüler nasıl olabiliyordu bilemiyorum ama ilkokul dönemimin kötü geçmesini sağlayan iki karakterden biriydi. diğeri öğretmenim menekşe uysaldı. menekşe'den sonra bahsedeceğim..
sönmez; esmer, tıknaz, simsiyah ve çok saçı olan biriydi. dümdüz ve kapkara olan kakülleri kaşlarını da geçerek kapkara gözlerine inerdi. sınıfın tüm kızları etrafında pervane olurdu. onunla arayı bozma cesaretini gösteririsen yalnız kalmayı da göze alman gerekirdi.
şans eseri hasta olduğunda ve okula gelmediğinde o gün bayram ederdim ama maalesef böyle durumlar nadiren olurdu.
çevresindeki kızlar ne isterse (dondurma, incik boncuk, istediği oyunlar vs.) yapardı. zaten başka seçenekleri olmazdı.
bir gün bana, bir nedenle (nedeni hatırlamıyorum ama zaten geçerli bir nedenin olmasına gerek duymazdı) küsmüştü. korkudan diğer kızlar da konuşmayı kesti benimle. yine de umursamıyor gibi gözükmeye çalıştım. bu kendine güveniyor pozlarımdan rahatsız olduğu bir gün yanıma geldi. onu yanımda görünce sevincini göstermeyen ben, çenemi de hafif havaya kaldırarak, 'ne istiyorsun?' gibi sert bir bakış bile gösteremeden soran gözlerle ona döndüm. hiç konuşmuyordum ama "zafer benim" diye düşünüyordum..
arkadaşlarıma hastayım.
'ezdikai', arapça telafuzunu sevdiğim kelime... 'yanımdakiler' anlamına geliyor ve bu günlerde daha bir anlam kazandı.
ilkokul yıllarımda, sönmez adında bir kız vardı. aynı zamanda bizim mahallede otururlardı. aynı sınıftaydık ama ondan çok korkardım. zira bana çektirmediği eziyet kalmamıştı. çok da tembeldi. bunu şimdi şimdi farkediyorum. o zamanlar benim için, peşimi bırakmayan kötü bir melekti. melekti diyorum çünkü onunla arkadaş olmak da istiyordum. sınıfın tembeli olup da bu kadar popüler nasıl olabiliyordu bilemiyorum ama ilkokul dönemimin kötü geçmesini sağlayan iki karakterden biriydi. diğeri öğretmenim menekşe uysaldı. menekşe'den sonra bahsedeceğim..
sönmez; esmer, tıknaz, simsiyah ve çok saçı olan biriydi. dümdüz ve kapkara olan kakülleri kaşlarını da geçerek kapkara gözlerine inerdi. sınıfın tüm kızları etrafında pervane olurdu. onunla arayı bozma cesaretini gösteririsen yalnız kalmayı da göze alman gerekirdi.
şans eseri hasta olduğunda ve okula gelmediğinde o gün bayram ederdim ama maalesef böyle durumlar nadiren olurdu.
çevresindeki kızlar ne isterse (dondurma, incik boncuk, istediği oyunlar vs.) yapardı. zaten başka seçenekleri olmazdı.
bir gün bana, bir nedenle (nedeni hatırlamıyorum ama zaten geçerli bir nedenin olmasına gerek duymazdı) küsmüştü. korkudan diğer kızlar da konuşmayı kesti benimle. yine de umursamıyor gibi gözükmeye çalıştım. bu kendine güveniyor pozlarımdan rahatsız olduğu bir gün yanıma geldi. onu yanımda görünce sevincini göstermeyen ben, çenemi de hafif havaya kaldırarak, 'ne istiyorsun?' gibi sert bir bakış bile gösteremeden soran gözlerle ona döndüm. hiç konuşmuyordum ama "zafer benim" diye düşünüyordum..
'bak!' dedi. 'seninle konuşmamı istiyorsan bana bir yüzük getireceksin!' diye devam etti. şok olmuştum ama hiç belli etmedim. sadece 'tamam' diyebildim.
şimdi ise bazen onunla mahallede karşılaşıyorum. bana çok sıcak davranıyor, konuşmaya çalışıyor fakat artık ben onun bildiği o toy, ürkek kız değildim..
onun ve ilkokul öğretmenim yüzünden önce okumak istemedim. fakat iyi ki zorla orta okula gönderildim.
neden bu kadar destek olurlar, yanında olurlar, bıkmazlar ki özellikle bu dönemde ben de kendimden bıkıyorum, onlar neden bu kadar sağlamlar?
onlar sayesinde hayatta kalmak istiyorum. çünkü dostlarımla yaşayacağım güzel, güvenli ve komik günler beni bekliyor. her zaman, ne olursa olsun, ben de dostlarımın yanında olacağım..