mlnylmz

şu an burda oturmuş yazı yazarken kimbilir kaç insan tacize uğruyordur. düşündükçe kanım beynime sıçrıyor ve çok korkuyorum.
dün, birinci sınıf öğretmen arkadaşım beni aradı. çok üzgün bir hali vardı. her buluşmamızda sürekli bahsettiği öğrencisinin,7. sınıfa giden bir erkek öğrenci tarafından taciz edildiğini anlattı. tüm okul öğretmenlerinin haberi olmasına rağmen kendisine, olay yayılmasın diye, haber verilmemiş.
7. sınıf çocuğu o'nu parayla kandırıyor ve tehdit ediyormuş. işini yaparken de sürekli küfür ediyormuş. arkadaşım bu kadar ayrıntıyı diğer öğretmenlerden öğrenmiş.
müdür 'bu olayı büyütmeyin' demiş. öğle iğrenç ki durum.
bu olayı öğrendim ve çok korktum. hemen kapıları kilitledim. ışıkları söndürdüm. korktuğum şey, 7. sınıf çocuğunun psikolojisi ile müdürün tepkisi idi.. bu olaylara o kadar alışmış ki... kendisinin de böyle bir anısının olabileceği aklıma geldi.
ne diyebilirim? kurban olan iki çocuk var. herkes de onların yapacaklarını seyrediyor. çevredekiler de konuşmak için, onları malzeme yapıyorlar. en fazla evine gidip oğlunu, kızını saklar ya da kulağını çeker, tahtaya vurur,'' allah korusun!'' der. 'öteki' olarak gördüğü bu olayda kendisini hiç sorumlu hissetmeyecek.
arkadaşım, olayı ortaya çıkarmayı düşünüyor. fakat o'na kimse destek çıkmayacak. korkunç olan başımıza bir şey geldiğinde yalnız kalacak olmamız, bir çocuk olsak bile.
babası bile bu durumdan utanacağı için arkadaşıma destek çıkmayacak. zira
siz kimseyi ilgilendirmiyorsunuz. herkes kendisi ile ilgileniyor.