mlnylmz

geçen perşembe, gecenin bir vakti, uyuya kaldığım kanepe ileri-geri sallanmaya başlayınca, anında ayağa kaltım, ''deprem oluyor!'' dedim. hemen ellerimi birbirine kavuşturup ve bir de boynumu kambur yapıp beNHayattayken'in uyumakta olduğu odaya doğru seğirttim. fakat koridor mantıksız bir şekilde uzundu ve git git bitmiyordu. sanki biri arkamdan ''koş lola koş!'' diye bağırıyordu.

sonunda amacıma ulaştım ve erhanbey'i uyandırdım fakat depremin olduğuna inanmayan erhanbey hemencecik uykuya daldı.

tabiî ben bir daha uyuyamadım. ayağa kalktım. eski yerime geçeyim de tv izleyeyim, belki sakinleşirim, dedim.

salona geçtim. tv'yi açtım. kanepeme uzandım. bir iki saniye sonra deprem daha şiddetli olarak geri geldi. hemen ayağa kalktım. tekrar koridora yöneldim. bu anı daha önce yaşamış gibiydim.

erhanbey'in yanına vardım. allahım. dünya yıkılıyordu ve onun umurunda değildi! (n'apıcam ben?!)

sonra sabah oldu ve erhanbey ankara'ya gitti.

bu sabah saat yedi sularında, aynı kanepede uyurken, küçük bir sarsıntı daha oldu. hemen hissettim ve ayağa kalktım. koridora yöneldim ama sonra durdum. evde kimse yoktu: ''acaba ne yapsam, neyin altına girsem? acaba bu ev sağlam yapılmış mı? hiç sanmam, daha şiddetlisi tekrar ederse?!...''

kendime geldiğimde salondaydım. erken saatlerde giyindim, okulun yolunu tuttum.